Op 21 januari 1978 vierden ze hun gouden huwelijksjubileum. Het was bar koud, maar dat had de buren niet verhinderd het pad naar de voordeur af te zomen met denneboompjes vol papieren rozen en slingers, en over de hele breedte van het huisje een bord op te hangen met de tekst:

       '50 jaar geleden zoals het hoort
       Gaven Ellie en Robert elkaar het woord.
       Daarom krijgen zij van alle mensen
       Voor nog zoveel de beste wensen.'

Om tien uur 's morgens drentelde de kleine Van den Broeck-familie op haar paasbest in het woonkamertje rond: Tante Leen en Nonkel Jaak uit Antwerpen, Staf en Leonarda, Robert-van-Staf en zijn zwangere Regina,, Martine-van-Staf en haar man Gust, Elvire en Ken, Paul-van-Elvire, Yvette-van-Elvire, Eliane en Walter, en hun twee zoons Stefan en Karl.
   Moeder was zo nerveus als de neten. Telkens als er iemand aankwam, slaakte ze een kreet van verbazing alsof het om een surprise party ging, terwijl zij toch van meet af aan bij de voorbereidingen betrokken was geweest.
   Toen de familie voltallig was smokkelde Ken het jubileumgeschenk naar binnen: een hangklok die drie uur aanwees, en dus nog gauw opgehangen en in werking gesteld diende te worden.
   'Wat jammer dat Jules er niet is!' zuchtte vader om de haverklap.

   [...]

   Om elf uur werden ze in de raadzaal van het gemeentehuis verwacht voor een bescheiden receptie. Burgemeester Poortmans hield een korte toespraak, tijdens welke hij moeder, tot groot jolijt van vooral het jonge volkje, voortdurend Elsie noemde. Daarna stond vader op en droeg zonder enige tremelo of snik zijn zorgvuldig voorbereide dankwoordje voor. Dat had hij Walter een paar dagen tevoren ter goedkeuring voorgelezen aan de telefoon, en toen had hij het wèl moeilijk gehad.

Broeck, Walter van den, Het gevallen baken (Amsterdam 1991), pp. 59-60.